W dokumencie z roku 1229 potwierdzającym nadania księcia Barnima I i jego matki Mirosławy poczynione na rzecz stargardzkich Joannitów, obok osad leżących w Ziemi Stargardzkiej: Żalęcino, Kolin, Tychowo, Strachocin, Ulikowo, Sadłowo, Łęczyca [...] wymieniono również Klępino. Jeszcze w XIII wieku Joannici przeprowadzili akcję kolonizacyjną osadzając przybyłych z Europy osadników na prawie niemieckim. Z tego okresu pochodzi zachowany po dziś dzień układ zabudowy w formie ulicówki.

     W 1364 roku wieś Klępino została zakupiona przez rajców Stargardu i do końca XIX wieku pozostawała własnością miasta. W tym też okresie była największą wsią w okolicy, liczyła 22 gospodarstwa rolne o powierzchni 20-60ha. Ważnym dla odnotowania historii Klępina jest fakt, iż we wrześniu 1655r pojawiły się pod murami Stargardu w sile około 5000 ludzi, odziały Stefana Czarnieckiego. Były to wyprawy odwetowe, mające na celu wyniszczenie posiadłości szwedzkich. Oddziały polskie obozowały niedaleko Klępina, prawdopodobnie w Kłębach.

To także już historia

     Klępino w okresie międzywojennym radykalnie się zmieniało. W 1927r. firma "Hof und Heim" ("Podwórze i dom") podjeła się budowy osiedla rzemieślników, które następnie przekazano związkowi użyteczności publicznej budowniczych i osadników okręgu Saating. W skład osiedla wchodziło siedem bliźniaków i dwie wille. Każdy z tych gruntów miał 12 arów, które w swoim czasie rolnik P. Venzke sprzedał związkowi budowniczych i osadników. Na osiedlu mieszkali rzemieślnicy, którzy w sąsiednim Stargardzie wykonywali swoje zawody, takie jak: murarz, stolarz, kolejarz oraz pracownik telegrafu.

     Do Klępina należały następujące posiadłości: Abendroth położona nad "Aschbach", Schulz przy szosie Maszewskiej oraz posiadłość Heisig.

      W tym okresie istniało wiele warsztatów rzemieślniczych. Piekarnię prowadził P. Volkmar, mistrzem kowalstwa był J. Goetchs. Usługami szewskimi zajmował się H. Schmidt, a siodlarstwem trudnił się E. Kreklow. W dobre i świeże ryby zaopatrywał się rzeźnik Otto Berg. Jedynym na całą okolicę budowniczym studni był O. Muller, natomiast wiejskim ogrodnikiem był W. Pakl. Na wsi istniały dwie karczmy, z których jedna należała do P. Volkmara, a druga do A. Mullera. Oficjalnymi instytucjami w Klępinie była Kasa Oszczędnościowa i Pożyczkowa, których dyrektorem był O. Muller. Na wsi mówiono na niego "doktor Otto". Główna działalność finansowo-oszczędnościowa rozwijała się ponad stargardzkimi bankami.

     Każdego dnia do Klępina przyjeżdżał listonosz, gdyż poczta znajdowała się tylko w Stargardzie. Pomiędzy miastem a Klępinem nie było połączenia autobusowego i kolejowego, dlatego do miasta podróżowano wozami (furmankami) lub rowerem. We wsi funkcjonowała szkoła, którą prowadził nauczyciel P. Schollack.

     Przynależność ewangelickiej wioski kościelnej do parafii zmieniała się. Od reformacji kościół należał do parafii w Lubowie. Po 1815 do parafii w Poczerninie, później do kościoła NMP w Stargardzie (1928r.), a w ostatnich latach - do ewangelickiej parafii w Kicku. Ostatnim pastorem był przeniesiony z Kicka Volz.

     Przy drodze do kowala w pobliżu strzelnicy znajdował się stary młyn. Młynem zajmował się G. Schulz. Rzemieślnicy zostawiali tu niewielkie ilości ziarna do zmielenia. W ostatnich latach przed wojną praca młyna została wstrzymana.

     W 1930r miał miejsce pożar, a w 1934 r. poświęcono gminną świetlicę.

      W czasie zapustów (karnawale) przebrane dzieci chodziły z dużymi drewnianymi widłami "po prośbie". Otrzymywały małe kiełbaski lub boczek nadziane na widły. W zimowe wieczory odbywało się "darcie pierza" z sąsiadami i przyjaciółmi; z gęsiego puchu robione były ślubne wyprawy córek. Związek wojenny i związek rzemieślników organizowały letnie i zimowe zabawy.

     Po II wojnie światowej w latach 1945-1954 Klępino było siedzibą Urzędu Gminy, skupiającą dziesięć okolicznych sołectw. Do Klępina należała osada Cisownik, położona nad rzeką Małką, obecnie zniszczona i wyludniona. Wzrost liczby ludności wiejskich na lata 1945-1949 był szybki, ponieważ pierwsi osadnicy ruksztowali się w przeważającej części z ludności rolniczej, i tak 27.08.1945 w gminie Klępino liczba osób to 796, natomiast 05.11.1949 już 3009 w tym 1517 to mężczyźni, a 1492 to kobiety.

     W grudniu 1945 roku Powiatowe Biuro Rolne sporządziło raport, który stwierdził 30% zniszczeń zagród gospodarczych w Klępinie. W budynku nr 14 znajdowała się poczta, którą prowadziła mieszkanka Klępina Maria Klimowicz, warto odnotować, iż znajdował się tu jedyny na całą wieś telefon. Piekarnią, która znajdowała się w domu nr 34 zajmował się Pan Hyrzy, natomiast w kowalstwie specjalizował się A. Bunio. Wyroby z drewna, stolarstwo i kołodziejstwo stanowiły zajęcie Pana Mariana Pawlickiego.

     We wsi istniała szkoła podstawowa 4 klasowa - jednosalowa. Kierownikiem i nauczycielem w jednej osobie był Pan Kierznikiewicz. Zajęcia lekcyjne odbywały się w jednej sali. Podczas zajęć w sali znajdowały się dwie klasy. Jedna klasa miała lekcję głośną tzn. z nauczycielem, a druga klasa lekcję cichą tzn. wykonywała zadanie uprzednio zadane przez nauczyciela. Zajęcia lekcyjne odbywały się w dwóch porach dnia. Lekcje przed południem miały klasy III i IV, a po południu klasy I i II. W okresie powojennym w Klępinie znajdował się również posterunek Policji,va w okolicy budynku nr 19 Mleczarnia. Swą działalność prowadziła także Ochotnicza Straż Pożarna z remizą, jednak z braku chętnych do pełnienia służby strażaka, OSP zostało rozwiązane, remiza rozebrana, a sprzęt oddany do OSP w Żarowie.